ΚΑΤΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ

Κάτι μεσημέρια

20/4/2017

Τα μεσημέρια μου μιλάς 

και μου δείχνεις

ότι λέω στα αλήθεια, 

για τα τελευταία φιλιά. 

Ακουμπάς την καρδιά τα μεσημέρια 

γυμνή στον τοίχο,

οι έρωτες  σαν ξεχασμένα τεφτέρια 

που δεν γράφουν πολλά. 

Χρωστάς ακόμη, 

ένα δάκρυ μια συγνώμη 

εν ψεύτικο  χάδι,  που αγγίζει 

παρθένα κορμιά.

Τρέμεις και πίνεις 

μα συγνώμη δεν δίνεις, 

σαν αστέρι αργοσβήνεις, 

σε μια νέα ανατολή.

Εσύ γυρεύεις ν αγαπάς 

και πιστεύεις, 

ότι αν κλαις δεν σ αγγίζει  

κανείς στην ζωή. 

Μα πίστεψε το ,

αν αφήνεις τα βράδια 

να σου πάρουν την ζωή,  

μες τα σκοτάδια

 εκεί που ψάχνεις, 

τα άδεια της καρδιάς τα γινάτια 

μιλάνε για συντριβή. 

Τα μεσημέρια , 

αφήνεις τα λευκά περιστέρια 

να πετάνε την ψυχή,   

γυμνή σε μια άλλη εποχή... 
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ