ΓΡΑΦΩ

Γράφω

19/6/2017

Για εμάς, 

που η ψυχή μας 

ειναι σαν σκόνη 

στον παράδεισο

και πετά με τον άνεμο

πάνω απ όλα, 

μέσα σ όλα

και πουθενά .

Η βροχή  δροσίζει 

μετά την θλίψη

την ψυχή μας, που καίγεται

μέσα σε μια κόλαση. 

Την δένει με τον κόσμο 

και σκορπάει την σκονίτσα  

ποιο μακρυά,

σε υπόγεια και μονοκατοικίες 

με γιασεμιά,

σε κλειστά παραθυρόφυλλα

κι σ αυλές.

Σε πρασιές  σκιερές 

από πολυκατοικίες

με δέντρα, 

που ονειρεύονται δάση 

χαμένες ευτυχίες .

Πίσω από τις θλιμμένες

ακακίες 

κάτι ανθρώπινα όνειρα 

πνίγονται μόνα σε ησυχίες, 

σε κάτι γειτονιές 

που ψάχνουν  

χάδια στα κρυφά.

Χωρίς 

ν αγγίζουν  ψυχές

κορμιά. 

Για εμάς, 

που η ψυχή μας

είναι  σαν σκόνη 

στον παράδεισο 

γράφω... 
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ 
ΦΩΤΟ ΛΙΛΥ