ΜΗΝ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ

Μην με ξυπνήσεις

Ίσως τα άγνωστα φιλιά 

ίσως τα άστατα μαλλιά

και του πόθου η ψυχή σου, 

να με κοιτάει μακρυά 

να μ αγγίζει την καρδιά 

στου Σεπτέμβρη τη θύμηση σου. 

Μπορεί το καλοκαίρι κι η καρδιά

να μας αγγίζουν απαλά

την ξέγνοιαστη ζωή μας, 

μα σε κοιτώ και με κοιτάς 

μια βόλτα που όπου θες με πας

στα αστέρια της ψυχής μας.

Μπορεί και να σαι όμορφη πολύ

σαν μια γοργόνα που ποθεί, 

η σαν μια ντίβα στην σκηνή

που με κολάζει.

Μα τώρα, 

σαν του Σεπτέμβρη τις βροχές,

θέλω έρωτες κι ατέλειωτες στιγμές, 

να φιλώ την πλάτη σου απαλά,

να παίρνω από τα χείλια 

κόκκινα φιλιά, 

να τα σκορπώ σαν τα πουλιά, 

πάνω στο λευκό σου δέρμα

και να ρίγα η αναπνοή

και να σε καίει η πνοή,

στον λαιμό σου παραμυθένιο ψέμα.

Αλήθεια ποσό σε ποθώ 

ίσως και να μην σε αγαπώ

μόνο απλά να σε θέλω,

όπως εκείνη την ζωή

που δεν την έζησε η ψυχή

την άγνωστη ακόμα.

Πόσο μπορείς να μ αγαπάς 

κι από έρωτα να πετάς 

μες στην καρδιά μου, 

πόσα ασημένια μυστικά 

του έρωτα βέλη κρυφά, 

να με σημαδεύουν

έρωτα μου.

Σκιρτήματα μες στο μυαλό

τσιμπήματα που αγαπώ

και αναμνήσεις,

όταν στα χέρια σε κρατώ 

Όταν το κορμί σου κατακτώ

ξεχνάω τις ψευδαισθήσεις, 

το νιώθεις ποσό σ αγαπώ

ποτέ μην με ξυπνήσεις...

ΠΟΙΗΣΗ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΥ