ΤΟ ΚΎΜΑ ΚΙ Ο ΑΦΡΌΣ

ΤΟ ΚΎΜΑ ΚΙ Ο ΑΦΡΌΣ

21/7/2017

Γεμίζει τα σωθικά

η αύρα του Αιγαίου, 

απλώνουν τα φτερά

στις ψυχές κι ακουμπούν

 τα ουράνια πουλιά,

που στέκουν μας κοιτούν 

και τη ζωή σκορπούν, 

σε πέλαγα σπηλιές

παραλίες μαγικές,

χρυσές

και χρώματα 

σαν να τα ζωγράφισε ένας θεός,

τόσο μοναδικά τόσο μοναδικός.

Πετάμε στο γαλάζιο Αιγαίο

απλώνουν τα φτερά

πάνω από σπίτια, 

κόβουμε στη μέση

το γαλανό ουρανό,

που ακουμπά στο κύμα 

το λευκό 

από τον αφρό. 

Μεσημέρι καλοκαίρι,

και μόνο κάτι αλήτες τζίτζικες

ακούω στο μπαλκόνι 
να τραγουδάνε,

ερωτικά μέσα στην κάψα.

Εμείς μόνοι, 

λες  και με κατάλαβαν 

πόσο σ αγαπώ

και τραγουδούν,ένα ερωτικό 

καλοκαιρινό σκοπό. 

Με καίει ίσως η αγάπη σου

ίσως οι αναμνήσεις, 

όταν όλα αυτά μου έρχονται 

από το παρελθόν. 

Πρόσωπα που αγάπησα, 

κι με αυτούς τους παλιό αλήτες 

τους μικρούς τους τζίτζικες

τώρα  κι εγώ μαζί τους 

για εσένα τραγουδώ,

ένα καλοκαιρινό σ αγαπώ.

Γεμίζει τα σωθικά

η αύρα του Αιγαίου, 

απλώνουν τα φτερά

στις ψυχές κι ακουμπούν

τα ουράνια πουλιά,

που στέκουν μας κοιτούν 

και τη ζωή σκορπούν 

σε πέλαγα σπηλιές

παραλίες μαγικές,

χρυσές

και χρώματα 

σαν να τα ζωγράφισε ένας θεός,

τόσο μοναδικά τόσο μοναδικός...
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ